Rozdział 2

(VICTORIA)



      Kiedy obudziłam się rano (czyli koło 12) w miękkim łóżku, trochę się zdziwiłam. Nie pamiętam, żebym się do niego kładła. Leniwie otworzyłam oczy i rozejrzałam się po pokoju. Na podłodze koło łóżka zobaczyłam blondyna. Najwyraźniej spał w najlepsze. Po cichu wstałam i poszłam do łazienki wziąć prysznic. Gdy wróciłam do pokoju przebrana w czyste ciuchy, pochyliłam się nad chłopakiem i stwierdziłam, że jeszcze śpi. Usiadłam koło niego, odgarnęłam mu włosy z twarzy i przyglądałam się mojemu mopowi. Wyglądał ślicznie. Ślinił się jak małe dziecko i na początku przestraszyłam się, że zaślini mi całą podłogę, ale potem przestałam się tym martwić i poszłam do kuchni zrobić nam jakieś śniadanie i kawę. Po dziesięciu minutach do pomieszczenia wszedł zaspany Duff.
-Hej. O robisz śniadanie?
-Hej. Siadaj.-podałam blondynowi kubek kawy i postawiłam na stole ogromny talerz kanapek. Wzięłam swój kubek i usiadłam na przeciwko żyrafy.
-Jak się spało?
-Dobrze, ty mnie zaniosłeś na łóżko?
-Tak. Przecież nie pozwoliłbym ci spać na podłodze.
-A czemu sam nie poszedłeś do drugiego pokoju, albo chociaż na kanapę?
-Wolałem zostać z tobą, a poza tym już mi się nie chciało nigdzie iść.-ziewnął i zabrał się za jedzenie kanapek. Potem wrzuciliśmy naczynia do zlewu, w który prawdę mówiąc leżała już pokaźna sterta.
-Duff?
-Tak?
-Nie chcę cie wyganiać, ale chyba powinnam w końcu pokazać się w szkole. Nie było mnie tam od tygodnia.
-Dobra, a mogę cię odprowadzić?
-Jeśli nie masz lepszych zajęć to możesz.-na twarzy blondyna pojawił się szeroki uśmiech.
-Nie mam.
-Dobra, to poczekaj tu chwilę, a ja pójdę po książki.-pobiegłam na górę, wrzuciłam do torby kilka książek i zerknęłam w lustro. Rzuciłam torbę i pobiegłam do łazienki się uczesać, a przy okazji poprawiłam oczy kredką. Wróciłam do pokoju, wzięłam torbę i zeszłam na dół. Blondyn czekał na mnie przy drzwiach. Założyłam jeszcze czarne glany i wyszliśmy z domu. Po drodze do szkoły rozmawialiśmy o muzyce i tak dowiedziałam się, że mop gra w zespole. Pod bramą szkoły pożegnaliśmy się i powiedziałam blondynowi, że może wpadać do mnie kiedy chce. Pomachałam mu, odwróciłam się i poszłam pokazać nauczycielom, że jeszcze żyje.
     Właśnie wracałam do domu. Byłam zmęczona. Po kilku lekcjach moje zajęci się skończyły, ale ja zamiast wrócić do domu postanowiłam pójść na zakupy, więc wracałam z ciężką torbą i kilkoma reklamówkami, w których były głównie ubrania i myślałam sobie jak bardzo teraz przydałby mi się Duff. Doszłam do domu i otworzyłam drzwi. Od progu uderzył mnie zapach pizzy. Zamknęłam drzwi, zsunęłam z nóg buty i weszłam do salonu. Ujrzałam tam Duffa, drugiego blondyna tylko dużo niższego i z ogromnym zacieszem na twarzy, rudą wiewiórkę rozwaloną na mojej kanapie wpieprzająca pizze, bruneta siedzącego na fotelu i człowieka-włosy.
-Cześć Vic. Jesteś głodna?-mop podbiegł do mnie i wziął zakupy.-Zaniosę ci to do pokoju.
-Duff co ty tu do jasnej cholery robisz?-uśmiech na jego twarzy przygasł na chwilę, ale zaraz z powrotem się pojawił.
-Przecież powiedziałaś żebym wpadał kiedy chcę, no to przyszedłem i przyprowadziłem kolegów z zespołu.-rozmawialiśmy na korytarzu, więc jego koledzy nie wiedzieli, że ja tu jestem. Byłam zła na Duffa, ale tylko przez chwilę. Nie umiałam się na niego gniewać.
-Dobra, możecie na razie zostać.-blondyn uśmiechnął się jeszcze szerzej o ile to w ogóle możliwe i przytulił mnie. Poszłam na górę się przebrać, a chłopak wziął moją torbę i zakupy, i poszedł za mną. Rzucił to wszystko na moje łóżko i sam na nim usiadł. Wzięłam pierwsze lepsze ciuchy z szafy i wymownie popatrzyłam na Duffa.
-To ja poczekam przed drzwiami i potem przedstawię cię chłopakom.-kiwnęłam głową z zadowoleniem i czekałam aż blondyn zamknie drzwi. Spokojnie się przebrałam i wyszłam do niego.
-Chodź.-chłopak pociągnął mnie za rękę i poszliśmy do pokoju.-Chłopaki! To jest właśnie Victoria.-wszyscy jak na komendę odwrócili się w naszą stronę. Pierwszy podbiegł do mnie chłopak z zacieszem.
-Steven.-powiedział i wyciągnął do mnie rękę. Uścisnęliśmy sobie dłonie i po chwili odepchnęła go wiewióra.
-Ja jestem Axl.-chłopak również podał mi dłoń.
-Ja jestem Slash.-powiedziały włosy. Byłam ciekawa, co kryje się za tą bujną czupryną, ale nie odważyłam się odgarnąć mu tych włosów z miejsca gdzie jak sądziłam powinna znajdować się twarz Slasha. Ostatni był brunet. Jak się dowiedziałam, ma na imię Izzy.
-Siadaj,jesteś głodna?-usiadłam na kanapie koło Duffa i Stevena, a Izzy podał mi kawałek pizzy.
-Nie jesteś zła, że przyszliśmy z Duffem?
-Nie, dlaczego miałabym być?
-Widzisz, mówiłem.-powiedział Duff do Axla. Popatrzyłam na nich z pytaniem w oczach.
-Bo Axl powiedział, że będziesz na mnie zła i wyrzucisz nas za drzwi, a mnie nie będziesz chciała znać.-zaśmiałam się pod nosem i jadłam dalej.
-Masz tu coś do picia?-zapytał Slash. Pokiwałam głową i popatrzyłam na Duffa. Kiwnął głową i poszedł do kuchni. Po chwili wrócił z sześcioma butelkami Danielsa.
-Widzę, że nasza nowa koleżanka wie co dobre.-Slash uśmiechnął się do mnie, a ja odpowiedziałam mu tym samym. Blondyn rozdał nam butelki i usiadł koło mnie. Wieczór i noc spędziliśmy na piciu i małej imprezce.
        Obudziłam się wieczorem z ogromnym kacem. Nie miałam siły otworzyć oczu, ale zebrałam się w sobie i rozchyliłam powieki. Leżałam w salonie na podłodze. Podniosłam się z wielkim trudem i ostrożnie rozejrzałam. Izzy leżał na kanapie, a właściwie nogi bruneta, bo jego głowa i reszta ciała spoczywały w dziwnej pozycji na podłodze. Poszłam do łazienki i się zdziwiłam, bo w wannie skulony leżał Axl. Zaśmiałam się cicho i natychmiast tego pożałowałam, bo moją głowę przeszył ostry ból. Poszłam do kuchni. Pod stołem leżał Steven i obejmował nogę tegoż mebla. Byłam ciekawa gdzie podziewają się Duff i Slash, więc poszłam na   górę. Otworzyłam drzwi do pierwszego pokoju, a była to moja sypialnia, ale nikogo w niej nie było. Następne drzwi prowadziły do sypialni, którą kiedyś zajmowała moja babcia, a teraz stał pusty. Zastałam tam Slasha i w tym nie było nic dziwnego, natomiast dziwne było to gdzie spał, a spał w szafie przytulony do fioletowego płaszcza z futrzanym kołnierzem. Babcia nie lubiła tego płaszcza, ale dostała go od swojej dobrej koleżanki i czasami musiała go założyć. Teraz zostało mi tylko odnalezienie blondyna. Przeszukałam resztę pokoi, ale nigdzie nie znalazłam chłopaka. Weszłam jeszcze do mojej łazienki, ale tam też go nie było. Zaczęłam się martwić. Zeszłam na dół i po raz kolejny zaczęłam przeszukiwać parter. Odetchnęłam z ulgą gdy zobaczyłam blond szopę wystającą zza drzwi na ogród. Otworzyłam je szerzej i nie mogłam się powstrzymać od śmiechu. Blondyn leżał owinięty czerwona zasłoną, którą najwyraźniej zerwał gdy wychodził na taras, ssał kciuka jak małe dziecko, a we włosy miał wplątane stokrotki. Moja żyrafa musiała się dorwać do grządki, którą kiedyś pieliłam razem z babcią, i na której hodowałyśmy różne kwiaty i zioła. Teraz rosły tam tylko stokrotki, trawa i zielsko. Wróciłam do kuchni nadal mając w pamięci ten uroczy obrazek. Naszykowałam kawę, aspirynę i wodę do popicia tabletek.
-Wstawać śpiochy!!!-wydarłam się na pół ulicy i po chwili dobiegł mnie zbiorowy jęk i przekleństwa.-Chodźcie do kuchni!-po chwili do kuchni weszła piątka chłopaków na kacu.
-Ja pierdole.
-Czego tak drzesz tego ryja do jasnej cholery?!
-Moja głowa.
-Kurwa no.
-O Boże, chłopaki, musicie się tak drzeć?!-powitał mnie chór jęków i pretensji.
-Ja też was kocham chłopaki.-powiedziałam z uśmiechem i podałam każdemu kubek kawy, aspirynę i wodę. Usiedli koło mnie przy stole i połknęli tabletki. Ja z uśmiechem sączyłam moja kawę i patrzyłam na moich skacowanych kolegów.
-No i czego się tak szczerzysz?-zapytał się Slash.
-Spójrz na Duffa to się dowiesz.-chłopcy popatrzyli na swojego nie do końca ogarniającego kolegę  i równocześnie zaczęli się śmiać. Po chwili blondyn zrozumiał, że śmiejemy się z niego i popatrzył na mnie z wyrzutem.
-Co?
-Duff, kochanie na korytarzu wisi lustro. Idź to się dowiesz.-chłopak niechętnie podniósł się z krzesła i poczłapał w stronę lustra.
-O kurwa. Co do chuja?!-usłyszeliśmy po chwili i zaczęliśmy się śmiać jeszcze głośniej. Blondyn pobiegł do łazienki, a ja postanowiłam się nad nim zlitować i poszłam za nim. Weszłam do środka i ujrzałam Duffa siedzącego na stołku przed lustrem. Próbował wyjąć z włosów kwiatki, ale mu nie szło.
-Daj, pomogę ci.-stanęłam za chłopakiem i zaczęłam wyjmować kwiatki z jego włosów.
-Dziękuję, Vic.
-Nie ma za co.-uśmiechnęłam się do mojego mopa i wyjęłam ostatnią stokrotkę.
-Już, skończyłam.
-Dzięki, uwielbiam cię dziewczyno.-Duff wyszczerzył się, odwrócił się w moją stronę i wziął mnie w ramiona. Nagle przybliżył twarz do mojej twarz tak, że prawie stykaliśmy się nosami i pocałował mnie w policzek. Postawił mnie na ziemi. Spojrzałam na blondyna. Patrzył na mnie zawstydzony i lekko zaczerwieniony. Byłam trochę zszokowana, ale pociągnęłam chłopaka za rękaw.
-Chodź, zrobię śniadanie.-mop spojrzał mi w oczy, a kiedy się do niego uśmiechnęłam od razu się rozweselił i poszliśmy do kuchni.


(DUFF)


       O kurwa. Pocałowałem ją. Co prawda tylko w policzek, ale pocałowałem, a ona się potem do mnie uśmiechnęła. Ja pierdole nigdy tego nie zrozumiem. Teraz stoi przy szafkach i robi nam śniadanie. Zachowuje się tak jakby nic się nie stało. Ale się stało i ja tego na pewno nie zapomnę.
-Duff, ziemia do krainy jednorożców! O czym tak myślisz.-Izzy machał mi rękom przed oczami.
-Ale, że co? O co chodzi?-chłopaki wybuchnęli śmiechem, a ja starałem się dowiedzieć o co im chodzi.-No czego, kurwa chcecie?
-O czym ty tak myślałeś?
-O niczym.
-Nie pieprz tylko gadaj o czym?-postanowiłem, że im nie powiem, że myślałem o Vic.
-Yyyy. O tym, że yyy, że-o już wiem-chciałbym mieć latającą, niebieską małpkę.-powiedziałem z wielkim zacieszem na ryju. Vic, która właśnie stawiała na stole talerz z kanapkami i siadała obok mnie, prawie spadła z krzesła ze śmiechu. Wszyscy się ze mnie śmiali, ale mi to nie przeszkadzało. Zawsze się ze mnie śmieją, no może jeszcze ze Stevena ale on to jest głupi i zawsze się zachowuje jakby się nawąchał ziółek a mi nigdy nie chce dać. Śmialiśmy się i gadaliśmy i tak minął nam cały wieczór. Potem musieliśmy iść do domu. Teraz leże na moim rozjebanym łóżku, w moim zaśmieconym pokoju (jakoś nigdy nie przyszło nam do głowy, żeby posprzątać, bo po co) i myślę o Vic. Ona chyba mi się podoba. Myślenie nie było moją mocną stroną, więc zasnąłem po 20 minutach.


(VICTORIA)


      Kiedy chłopcy wreszcie wyszli, zabrałam się za sprzątanie domu. Byli tu tylko dwa dnia, a już zrobili taki bałagan, że sprzątania miałam na kilka godzin. Zabrałam się za porządki, ale najpierw puściłam na maksa płytę Aerosmith. Po kilku godzinach skończyłam sprzątanie. Wyłączyłam którąś z kolei już płytę i poszłam pod prysznic. Nie miałam siły więc od razu położyłam się do łóżka, ale nie mogłam zasnąć. Zeszłam z łóżka i poszam posiedzieć na parapet. To jest moje ulubione miejsce. Usiadłam i spojrzałam w niebo. Księżyc właśnie wyłaniał się zza chmur. Oparłam się plecami o ścianę i pozwoliłam moim myślom odpłynąć, ale po chwili do mojej świadomości dotarło, że myślę o Duffie i o tym co się wydarzyło w łazience. Wmawiałam sobie, że to był tylko zwykły buziak i nic nie znaczył, ale po chwili zdałam sobie sprawę, że to nic nie daje, więc przestałam o tym w ogóle myśleć. Siedziałam tak aż za oknem zaczęło świtać, ale nie miałam już siły iść do łóżka i nie po raz pierwszy zasnęłam na parapecie.